പൂരപ്പുഴ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേ ട്രെയിനിന്റെ
വേഗത കുറഞ്ഞു .... മഞ്ഞ പ്രതലത്തില് കറുപ്പ് നിറം കൊണ്ട് പരപ്പനങ്ങാടി
എന്നെഴുതിയത് കാണാനായി കണ്ണുകളെ ഞാന് പുറത്തേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു ... ട്രെയിനിന്റെ
വേഗത പിന്നെയും കുറഞ്ഞു വന്നു .. ഹൃദയത്തിന്റെ താളം മുറുകുന്നു ... രണ്ടു മാസത്തെ
ബാംഗ്ലൂര് വാസത്തിനു ശേഷം നാട്ടിലേക്ക്..
... എന്റെ പരപ്പനങ്ങാടി കാണാന് .... എന്റെ സ്വന്തം ചെമ്മാട് കാണാന് കൊതിയാകുന്നു
.....
ട്രെയിനിന്റെ ശബ്ദം ഹൃദയ മിടിപ്പ് പോലെ പതിഞ്ഞ
താളത്തിലായി .... ഹൃദയത്തില്
സന്തോഷത്തിന്റെ പെരുമ്പറ ...
“ എവിടെ പരപ്പനങ്ങാടി എന്നെഴുതിയ് ആ ബോര്ഡ് ?
!!! ” എന്റെ കണ്ണുകള് പരതുകയാണ് ..
നല്ല വിശപ്പുണ്ട് രാത്രി ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ല
.....കഴിക്കണമെന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നി ....പക്ഷെ കഴിച്ചില്ല ... ബാംഗൂര്
ജീവിതത്തിനിടയില് ആരോചകമായിപ്പോയ ഹോട്ടല് ഭക്ഷണം കഴിക്കാന് തോന്നിയില്ല... ഉമ്മന്റെ കൈകൊണ്ടു പരത്തിയ
പത്തിരിയും ബീഫ്കറിയും കണ്ണില് നിരവധി
തവണ വസന്തം വിരിയിച്ചപ്പോള് വിശപ്പ് സഹിക്കാനുള്ള ക്ഷമ എവിടെ നിന്നോ കിട്ടിയത്
പോലെ ....
ട്രെയിന് പതുക്കെ ഇരമ്പി നിന്നു... ഒരു സാമാന്യ്
മലയാളിളുടെ ആര്ത്തിയോടെ മുന്നില്
കണ്ടവരെയൊക്കെ ഉന്തി തള്ളി ഞാന് പുറത്തെത്തി ...പ്ലാറ്റ്ഫോമില് വലിയ
തിരക്കില്ല ..ഞായറാഴ്ച ആയത് കൊണ്ടാകും ....